Muzyka to nie wszystko część 1
Jesteśmy większymi lub mniejszymi wielbicielami muzyki. Jeżeli nie uważacie się aż za „wielbicieli” to nie możecie zaprzeczyć, że mimo to każdy bez wyjątku posiada swój gust muzyczny.
Dźwięki i muzyka, konkretne utwory, gdyby znalazły się w niepowołanych rękach stałyby się narzędziami służącymi unicestwianiu społeczeństw. Na nasze szczęście skończyło się tylko na pieśniach propagandowych i innych tego typu narzędziach manipulacji. Muzyka, jak wszyscy dobrze wiemy, towarzyszy nam przy każdej okazji. Muzyka miasta, czyli dźwięki ulicy, kroki ludzi, uliczni grajkowie; muzyka przyrody, czyli szelest liści, wycie wiatru, trzepot skrzydeł. Przykłady można mnożyć. Dźwięki, muzyka wpisują się w naturalny sposób w otoczenie człowieka od zawsze. Jest to powód dla którego współczesny rynek muzyczny rozrósł się do niewyobrażalnych rozmiarów. Ludzie czują muzykę, potrzebują jej, poprzez muzykę wyrażają emocje i są w stanie wpływać na innych, porozumiewać się z nimi.
Czy nie jest tak, że konkretny gatunek muzyczny kojarzy się z konkretnym wizerunkiem, atrybutami i zachowaniem? Muzyka to nie wszystko. To styl życia, baza wyjściowa dla wielu subkultur. Poniższe zestawienie ułożone zostało chronologicznie. W trzech częściach artykułu „Muzyka to nie wszystko” dowiecie się jak odróżnić Gotha od Emo, kim byli Drag Queen, dlaczego młodzież przekuwała sobie usta agrafkami i wiele innych, ciekawych informacji. Jeżeli natomiast nie jesteście pewni do jakiej grupy moglibyście się zaklasyfikować, ten krótki przewodnik powinien Wam pomóc.
Tak, więc z dumą prezentujemy część 1.
Hippie
W połowie lat 60’ w USA narodził się ruch młodych, skierowany przeciwko osobom dorosłym. Sprzeciwiali się normom społecznym opierającym się głównie na materializmie, konsumpcji. W ruchu chodziło o wolność pod każdym względem, w każdym aspekcie życia. Ruch hipisowski narodził się 14.01.1967 roku w San Francisco. Wtedy to Timothy Leary, będący beatnikiem*, podczas The World’s First Human Be-in ogłosił koniec materializmu, oswobodzenie wszystkich z zasad. Namawiał także do zażywania narkotyków. Głównym mianownikiem dla wszystkich hipisów był sprzeciw przeciwko wojnie w Wietnamie („Make love not War”).
W momencie powstania ruchu narodziło się mnóstwo zespołów grających muzykę psychodeliczną. Nie da się ukryć, że ta subkultura wniosła dużo do światowej kultury. Powstały duże festiwale muzyczne, takie jak chociażby narodzony w 1967 roku Monterey Pop czy znany na całym świecie amerykański Woodstock.
Jak wygląda hipis?
Nie bez powodu hipisów nazywano „dzieci kwiaty”. Kwieciste wzory na ubraniach, kwiaty i wiatr we włosach, bose stopy, bliskość z naturą, ciągłe życie na haju. Długie włosy, kolorowe okulary, mnóstwo dodatków – opaski, rzemyki, bransoletki, podarte spodnie lub dzwony, kamizelki z frędzlami, długie spódnice, bluzki z szerokimi rękawami, indiańskie wzory. Jednym z najbardziej rozpoznawalnych symboli ruchu hipisowskiego jest pacyfka.
Czego słuchać?
Janis Joplin, Jimi Hendrix, Joe Cocker, The Doors
Heavy metal
Koniec lat 60’ przynosi nam kolejne zmiany. Tym razem przenosimy się do Wielkiej Brytanii. Oto do muzyki zaczynają się wdzierać ostrzejsze, ciężkie brzmienia. Heavy metal nazywany jest potocznie ”metalem”. Gatunek ten nie niesie ze sobą większej ideologii, jednak ukształtował dość silny nurt w kulturze masowej. Nie stało się tak tylko za sprawą ciężkiej muzyki, dużą rolę odgrywają teksty odnoszące się do fantastyki naukowej, traktujące o religiach, elementach satanistycznych, czasem dochodzące do skrajności. Czarny humor jest wszechobecny w tekstach zespołów.
Ilość odmian metalu zwiększała się z czasem. Z czasem zwiększała się także rzesza fanów metalu. Mimo komercjalizacji zespoły i ich fani wyznają zasadę wierności, lojalności i autentyczności. Jest to duża, ale nadal zamknięta grupa ludzi, dbająca o zasady i wartości.
Jak wygląda metal?
Metalowcy (metale) to głównie ludzie biali, prawdopodobnie z tego względu, że większość wykonawców to także bladoskórzy. Metala charakteryzują długie włosy, skórzane kurtki, ewentualnie jeansowe kamizelki z naszywkami zespołów. Mano cornuta (dłoń rogata) to jeden z bardziej popularnych gestów-symboli w kulturze masowej, najczęściej używany jest właśnie przez metalowców.
Czego słuchać?
Heavy metal: Judas Priest, Motörhead, Iron Maiden
Glam metal: Twisted Sister, Mötley Crüe, Def Leppard
Thrash metal: Megadeth, Metallica, Anthrax
Death metal: Napalm Death, Death, Possessed
Black metal: Venom, Celtic Frost, Gorgoroth
Nu metal: Korn, Slipknot, System Of A Down, P.O.D
Metalcore: Earth Crisis, Deadguy, Integrity
Reggae
Słuchając muzyki i obserwując zachowanie artystów, tudzież słuchaczy można odnieść wrażenie ogólnej szczęśliwości i upojenia.
Późne lata 60’ na Jamajce dały życie nowemu stylowi w muzyce. Kształtował się pod wpływem wielu gatunków calypso czy blues, raga, rytmy indyjskie, salsa, rumba, ska, samba i inne. Wpływ miała także muzyka wywodząca się z tradycji nyabinghi. Był to obrządek ugrupowania Rastafari** połączony z graniem muzyki na bębnach i śpiewaniem. Łatwo się domyślić, że od nazwy tego religijnego ugrupowania pochodzi popularne określenie „rasta”. Muzyka reggae niesie ze sobą delikatne, zmysłowe rytmy, dosłownie kołyszące słuchacza. Słuchając muzyki i obserwując zachowanie artystów, tudzież słuchaczy można odnieść wrażenie ogólnej szczęśliwości i upojenia. W podobny stan wprowadza marihuana, która jest też często powtarzającym się symbolem powiązanym z barwami rasta.
Jak wygląda rasta?
Przede wszystkim dredy, będące symbolem Lwa Judy i zwróceniem się ku naturze. Często dredy zebrane są w dziergane czapy albo siateczki. Barwy: zielona, żółta, czerwona, będące barwami Rastafari, noszone na różny sposób. Koszulki, bluzy, czapki, bransoletki, przypinki, drewniane lub gliniane koraliki i inne gadżety z barwami rastafarian są bardzo dobrze rozpoznawalne.
Czego słuchać?
Bob Marley, Peter Tosh, Bunny Wailer, Jimmy Cliff, Toots and The Maytals
Glam rock
Czołowi przedstawiciele nurtu dokonali na scenie muzycznej niejakiego przewrotu.
Jedna z odmian rocka powstała na początku lat 70’. Nazwa pochodzi o francuskiego słowa „glamour” oznaczającego blask, przepych (nazywany także „glitter rock”, czyli „błyszczący rock”). Przepych nie tyle muzyczny, co wizualny. Muzyka jest zazwyczaj rockowo-popowa, psychodeliczna i pozostaje w tle. Glam rock to podobnie jak ruch hipisowski zjawisko już historyczne, charakterystyczne dla swoich czasów. Nie było jednak warunkowane wydarzeniami społeczno-politycznymi, to czysty artyzm. Czołowi przedstawiciele nurtu dokonali na scenie muzycznej niejakiego przewrotu. Najważniejszym z nich jest David Bowie, inspiracja zdecydowanej większości muzyków na świecie. Prawdziwi glam rock odnajdziemy w muzyce i wizerunku artysty z czasów wydania „Tha Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars” w 1972 roku.
Jak wygląda glam rock’owiec?
Przede wszystkim są to mężczyźni, którzy robią sobie ostry makijaż, noszą niecodzienne dla mężczyzn fryzury, ubierają się w wymyślne, świecące i błyszczące, mieniące się wieloma kolorami ciuchy. Do ubrań takich należą m.in. różnego rodzaju płaszcze, opinające leginsy, wymyśle, wzorowane na teatralnych kostiumy. Buty na koturnach lub obcasach, cylindry. Istotne są dodatki w postaci biżuterii, piór, okularów. Wszystko opływające w cekinach i brokacie.
Czego słuchać?
David Bowie, T.Rex, Jobriath, Garry Glitter, Sweet
CDN…
*Beatnicy- nieformalny awangardowy ruch literacko-kulturowy propagujący idee anarchistycznego indywidualizmu, nonkonformizmu i swobody twórczej, który powstał w latach 50. XX w. w USA.(Wikipedia)
** Ruch Rastafari zapoczątkowany został w ramach walki o równouprawnienie rasowe oraz koncepcji powrotu do Afryki (Back to Africa). Wyrasta też z interpretacji biblijnego proroctwa, aspiracji społeczno-kulturalnych osób czarnoskórych i kazań Marcusa Garveya. Rozpowszechniał się wraz z emigracją mieszkańców Jamajki, a także dzięki muzyce (rocksteady, reggae, dub, ragga, ska i dancehall). Nazwa ruchu pochodzi od imienia chrzestnego cesarza Ras Tafari, co w języku amharskim znaczy „książę straszliwy”. (Wikipedia)
