Czarny, jak noc mojej pierwszej warty, na pierwszym obozie harcerskim w Podgajach. Co to był za obóz! Miałam 12 lat, zastępową, która była ideałem, wyrozumiałą drużynową – harcerkę w każdym calu. Moja pierwsza drużynowa, druhna Agnieszka, przedstawicielka starej szkoły harcerstwa, pełna pasji i zaangażowania, sroga. Odbierała moje Przyrzeczenie Harcerskie. Czarny, jak węgielki z ogniska, przy którym złożyłam to Przyrzeczenie. Wyjątkowego ogniska, w chłodnym, uśpionym lesie, tak dawno temu. Czarny, jak droga, którą doszłam do tego ogniska, żwirowa, jak wiele innych dróg, którymi podążam do dzisiaj, dobrych dróg… Czarny, jak włosy Moniki, kolejnej drużynowej, długoletniej przyjaciółki, która szła obok mnie, przez większość z tych dróg. Czarny, jak wszystkie podeszwy, które zdarłam, podczas tej wędrówki. W Beskidach, Tatrach, Górach Świętokrzyskich, Gorganach i w Bieszczadach, przede wszystkim w Bieszczadach. Czarny, jak brud pod paznokciami i woda, którą wypuszczałam z wanny, kąpiąc się po kolejnym obozie harcerskim… później sama, jako drużynowa.

Czerwony, jak kolor harcerskiego ognia, który zapalony we mnie dwanaście lat temu ciągle płonie. Ogień, przy nim przyrzekałam pełnić służbę, przy nim ślubowałam być uczciwym i prawym harcerzem, przy nim zobowiązywałam się, że powierzonej mi przez Związek Harcerstwa Polskiego służby nie opuszczę samowolnie, zobowiązywałam się wychować następcę. Czerwony, jak spódnica Ani, ta, w której tak bardzo ją lubiłam. Ania, tyle lat razem, tyle planów, godzin przegadanych przez telefon, godzin milczenia, złośliwości i drobnych trosk. To Ania wtedy mnie zastąpiła. Czerwony, jak mój duży segregator, w który wpinałam dane kolejnych członków 99 DSH „Nomada”, było ich co raz więcej, moich dzieci, wyższych i czasami starszych ode mnie, ale dzieci. Czerwony, jak dzikie maliny na szlaku, których słodyczy po kilku godzinach wędrówki w palącym słońcu, nie da się z niczym porównać. Czerwony, jak krew na otartych od marszu stopach, a mimo to wciąż chciało się iść dalej…