phm. Monika Marks

Spontanicznie, planowo czy przypadkiem
– To było zupełnie spontaniczne. Planowaliśmy obóz  i kiedy zadzwonił Michał mówiąc, że potrzebna jest pomoc, właściwie jednogłośnie stwierdziliśmy, że w to wchodzimy – opowiada Gosia. Razem z 25-cio osobową grupą wędrowników i instruktorów z warszawskich hufców Żoliborz, Centrum i Ochota, obozujących niedaleko Piszu, pojechała pomóc w organizacji koncertu charytatywnego. Koncert organizowała fundacja Gniazdo Piratów, a dochód przeznaczony był na rehabilitację i koszty utrzymania Romana Roczenia, muzyka szantowego. – Romek był organizatorem rejsu „Zobaczyć Morze” na Zawiszy Czarnym. Połowę załogi stanowiły osoby niewidome. Kiedy dopłynęli do Oslo i wydawało się, że wszystko zakończyło się sukcesem, Roman schodząc z górnego pokładu na dolny spadł niefortunnie. Odwieziono go do szpitala i posypały się problemy – tłumaczy Gosia. Pojechali do Wilkas, koło Giżycka. Dwie osoby przez dobę pracowały w barach, dwie na stoisku z koncertowymi gadżetami, pozostałe kwestowały zbierając pieniądze do puszek. Pomagali w rozstawianiu barów i ogródków dla publiczności, a po koncercie sprzątali.

Zuza swoją kilkunastodniową służbę podjęła „planowo”. W ubiegłym roku pojechała do Kolonii, by jako wolontariuszka wspomóc organizację Światowych Dni Młodzieży. – Miałam doświadczenie jako zwykły pielgrzym, teraz chciałam poczuć się również potrzebna. Gdy narodził się pomysł wyjazdu, skontaktowała się z Zespołem Wychowania Duchowego i Religijnego. To od nich dowiedziała się, że może pojechać na wolontariat skautowy, co bardzo ułatwiało sprawę i ograniczało niezbędne formalności. Pojechała więc. – Byłam wśród bodajże 400 wolontariuszy z niemieckich organizacji skautowych, którzy przygotowywali budowę i obsługiwali obóz dla 6 000 pielgrzymów z całego świata. Służba przed rozpoczęciem właściwych Dni Młodzieży w Kolonii polegała na rozstawianiu niewyobrażalnej liczby namiotów dla tychże 6 000 pielgrzymów.

Konrada przygoda z Muzeum Harcerstwa zaczęła się przypadkowo. – Od zawsze interesowałem się historią. W pewnym momencie byłem tak zafascynowany harcerstwem, że postanowiłem połączyć obie pasje i dowiedzieć się czegoś o historii harcerstwa. No i spotkałem hm. Danutę Rossman, która powiedziała mi o Muzeum. Chciałem w przyszłości pracować nad czymś związanym z historią, uznałem, że to będzie dobra praktyka – a przy okazji może zrobię coś pożytecznego.

Wolontariusz w Muzeum Harcerstwa, po zapoznaniu się ze strukturą muzeum i pracą w działach, wybiera pole własnej działalności. Konrad postanowił, że będzie pomagał Druhnie Babci – Halinie Wiśniewskiej – przy tzw. żółtych teczkach, czyli zbiorze biografistyki. – Praca w zbiorze teczek z danymi personalnymi nie jest trudna, za to mozolna – nie widać efektów. Zakładamy teczkę osobie, o której mamy materiał. Potem segregujemy materiał w teczce i sporządzamy spis treści. Jest to robota iście benedyktyńska, przy czym materiałów i teczek ciągle przybywa. Poza tym męczące bywają ciągłe spory komu teczkę zakładać, a komu jeszcze nie, które dokumenty są warte zachowania, a które trzeba zniszczyć.

To nie wszystko. – Pracuję też z chłopcem bardzo głęboko porażonym fizycznie i umysłowo. Dorota zajmuje się też resztą jego rodzeństwa, młodszą siostrą i jeszcze młodszymi bliźniakami. – Jest wesoło, czasami nie wiadomo, które pierwsze łapać – mówi. – Chłopiec wymaga bardzo intensywnej opieki, takiej rehabilitacyjno-pielęgniarskiej. Taka praca naprawdę uczy pokory, trzeba się przełamać, by mieć z nim kontakt, mimo nikłego odzewu z jego strony.

– Było fantastycznie – Gosia opowiada z przejęciem – zebraliśmy naprawdę dużo pieniędzy. Kwestujący tańczyli, szaleli i zachęcali ludzi do tego, żeby wspomogli Romka. – Myślę, że to był sprawdzian pracy zespołowej i dobrej organizacji. Trzeba było zamknąć buzie i robić. A w obozie zostawić wystarczającą ilość kadry do opieki nad młodszymi. To był też test wytrzymałości fizycznej. Nie dla wszystkich częste jest zarywanie całej nocy. Podkreśla jednak, że nie było to żadne poświęcenie – Bawiliśmy się świetnie, a przy tym zrobiliśmy kawał dobrej roboty.