Są autorzy, którzy za każdym razem mnie zaskakują, których każdy tekst jest zupełnie różny od poprzednich. Niepewność towarzyszy czytelnikowi od pierwszych do ostatnich jego stron. Taką autorką jest Olga Tokarczuk.
To jest dla mnie jakieś niepojęte zjawisko. Czytając „Annę In w grobowcach świata” podskórnie wyczuwam jej rękę, tę samą, która pisała „Prawiek i inne czasy”, czy „Dom dzienny, dom nocny”. A jednocześnie otrzymuję coś całkiem nowego i intrygującego w sposób niepodobny do żadnej z jej książek.

"Rodzimy się w mieście i nie znamy nic innego. Jedni przychodzą na świat na górze, w słonecznych rejonach, inni na dole, bez światła, ludzkie grzyby. […] Raj – to cyfrowy sen." Świat Inanny trwa w nieokreślony sposób zawieszony w czasoprzestrzeni. Bierze swój początek w sumeryjskich wierzeniach wyrytych na glinianych tabliczkach, a ląduje w niesamowitej, futurystycznej wizji miasta, poprzecinanego siecią wind i korytarzy. Miasta rządzonego przez trzech ojców-przedsiębiorców. Zdominowanego przez pół-ludzi, wysoce wyspecjalizowanych do jednego tylko zajęcia, zrośniętych z narzędziami swojej pracy. Miasta, gdzie promienie słoneczne są luksusem, na który stać tylko najbogatszych, a ogrodnicy, ze swoimi przenośnymi ogrodami, przypominają wędrownych sztukmistrzów.

Uniwersalny czas akcji, „wtedy, teraz i zawsze”, powoduje, że od pierwszych stron mam wrażenie ponadczasowości tekstu. Brzmi niczym w szkolnym wypracowaniu, ale naprawdę, po raz pierwszy chyba w życiu, autentycznie wiem, co oznacza ponadczasowość. Historia Anny In była i będzie, zawsze aktualna, niezależnie od tego kto i kiedy ją opowiada. Czuję bliskość świata sprzed kilku tysięcy lat, a zaraz potem przejmujący niepokój, bo do ponurej wizji przyszłości, opisywanej przez Tokarczuk, niewiele nam chyba brakuje.