I. Przygotowania
Cała wyprawa zaczęła się już nieco wcześniej – przesadą byłoby tu mówienie o jakichś szczegółowych, ogromnych planach, bo okoliczności zmusiły nas do improwizacji. Szczęście sprzyjało nam akurat na tyle, że z ukrywaną zwykle zawziętością i niewzruszoną wiarą w powodzenie ekspedycji udało nam się osiągnąć chociaż to, co tu opisuję. Elementem, którego należało się chwycić na samym początku były butelki – setki butelek zbieranych najpierw przez członków wachty „Pasat” następnie przez ich całe rodziny i znajomych ich znajomych, aż w końcu wszystkich związanych z 33 KHDŻ „Pasat”. Po różnych przejściach z ich transportem, które były niewątpliwie fascynujące, ale nie aż tak, żeby je opisywać, mieliśmy ogólne spojrzenie na kształt spraw, czyli chodziliśmy wokół kartonowego pudła naszego wzrostu, wypełnionego po brzegi butelkami, które stało gdzieś w ciemnym kącie bosmanatu. Ostrożności nigdy za wiele, więc na obozie przeprowadzono dodatkowe zbieranie butelek, które prawie podwoiło ich ilość. Dopiero po zbudowaniu tratwy okazało się że było ich blisko tysiąc. Połowa zimuje obecnie na Mazurach, a do budowy wykorzystaliśmy około 528,23 kwart czyli 132,06 galonów czyli 879,88 półkwart brytyjskich, czyli po prostu 500 litrów. Pierwszy etap, czyli zbieranie butelek, trwał niemal cały rok, polegał na zwożeniu wszystkiego do garażu druha Wojciecha Pietrzczyka i był jedynym przeprowadzonym do końca zgodnie z założeniami elementem operacji.

Przyjrzeliśmy się podestowi – nie było tak kolorowo. Rzeczywiście, jego domniemana zgniłość była po części faktem – część desek odpadło, on sam ważył jakieś 198,42 funtów, czyli 90 kilogramów. Znów każdy zastanawiał się, czy inni też czują to samo. Wisiała nad nami groźba niepowodzenia. Ale przyjęliśmy to twardo i mówiliśmy, że wszystko w jak najlepszy porządku. W końcu nawet obecny przy wszystkim Janek  uznał że rzeczywiście coś może z tego być. Przybiliśmy odpadające deski, te które się złamały zaraz po stanięciu na nich wyrzuciliśmy  g d z i e ś  w noc. Dobrze że  n i k t  nie przechodził – to była wyjątkowo ciemna noc i nie wiedzieliśmy w  k o g o  rzucamy.
Zupełnie na oko stwierdziłem, że tratwa jest za długa i należy ją skrócić, wszyscy z miną znawców zgodzili się i obcięliśmy około metra podestu. Otucha wstąpiła w nasze serca, gdy zobaczyliśmy, że dwie główne żerdzie, na których opierała się konstrukcja są w środku świeże, więc dobiliśmy jeszcze kilka gwoździ, wyrwaliśmy jedną wyjątkowo niebezpieczną deskę zostawiając w tym miejscu zupełnie bezpieczną dziurę. Resztę pracy zostawiliśmy sobie na noc przed wypłynięciem, poza tym trzeba było zrobić porządek w hangarze, na czym zeszło Druhowi Bosmanowi z moją skromną pomocą gdzieś do wpół do czwartej (przyp.2) i przestaliśmy myśleć o tratwie jak na razie.