Tyle o fabule. Reszta niech będzie przyjemnością dla tych, którzy dadzą się skusić  na seans. Jak już pisałem nie jest to film epatujący przemocą. Nie zobaczymy w nim okrutnych przesłuchań, bicia, brutalnego poniżania. Jak grecka tragedia film skrywa to, co naszym oczom mogłoby się wydać niemiłe poza sceną. Na ekranie zobaczymy tylko to, co nie rozmywa obrazu-kłamstwo, manipulację, wykorzystanie, zło jednym słowem. Ale też udaje się dostrzec zwątpienie wielorakiego rodzaju. Najbardziej zadziwiające jest to, które w pewnym momencie staje się towarzyszem HGW, gdy ten coraz bardziej zaczyna stawać się częścią życia swoich podopiecznych. A raczej to oni stają się częścią niego. Następuje tu odwrócony syndrom sztokcholmski-zamiast ofiary utożsamiającej się z oprawcą mamy oprawcę, który odkrywa w życiu ofiar to, czego sam nie ma i nie umie już bez nich żyć. Staje się ze swoimi ofiarami tak bliski, że jest gotowy rzucić na szalę wszystko, łącznie z sobą, aby tylko ich ochronić. Lecz jak na tragedię przystało nie ma dobrych wyjść, a cokolwiek się uczyni ktoś zginie…

Już kilka razy odwołałem się do greckiej tragedii. Bo w istocie „Życie na podsłuchu” nią jest. Tu nie chodzi ani o Stasi, ani o NRD, ani o nierozliczonych komunistów (skąd my to znamy??)! To wszystko jest tylko pewna maska, pewien kontekst, który przez swoje doskonałe symboliczne, uniwersalne znaczenie jeszcze dotkliwiej ukazuje bolesność rzeczywistości. A właśnie uniwersalne sprawy są przedmiotem, a może wręcz podmiotem filmu. Chodzi tu bowiem u kazanie siły Prawdy, siły człowieka walczącego o Dobro. A przede wszystkim siły Miłości. Bo to właśnie Ona przemienia ludzi najbardziej…

Zaraz po wyjściu z kina zadałem sobie, można by powiedzieć retoryczne, pytanie-czemu u nas nie powstał dobry film o dobrych agentach? Przecież i u nas pewnie tacy się trafiali? Jakże wspaniale zadziałałby na publiczną świadomość dzisiejszych czasów film ukazujący przemianę złego w dobrego, który, co ciekawsze, za swoje zasługi nie oczekuje nagrody. Czemu nam brakuje odwagi, której nie zabrakło Niemcom? Choć zdaje się, że się nieco zagalopowałem. Mieliśmy film o dobrym ubeku. A nawet dwa. Coś z psami w tytule. Cóż-każdy naród ma takich Dobrych, na jakich zapracował…