Oczywiście to jakaś drużyna (by nie być posądzoną o sympatyzowanie z ZHP, nie napiszę jakiej innej organizacji byli przedstawicielami) zbierała do puszek pieniądze na wyjazd pokolonijny.

Harcerska ekologia
W harcerstwie jednak, oczywiście z wyjątkami, panuje jakieś staromodne rozumienie, na czym polega ochrona przyrody. Nasuwa mi się – przy zachowaniu odpowiednich proporcji – skojarzenie z myśliwymi. Co roku, gdy spadnie pierwszy śnieg, w telewizji obejrzeć można relację z cyklu „dobre bractwo łowieckie rozwiesza sól dla zwierząt w lasach”. Potem jakiś wąsacz z flintą tłumaczy, że ratują zwierzęta przed niechybną śmiercią głodową i radośnie zachwala uroki lasu. Podobnie harcerze, udając wyższy stopień leśnego wtajemniczenia, mylą często „pomaganie czemuś” z „korzystaniem z czegoś”. Wydaje im się, że są pro i eko, bo w weekend sobie pojadą w teren, a potem po bożemu zasypią i oznaczą kijkiem miejsce gdzie było ognisko, a śmieci zakopią. Otóż nie, wszystkie śmieci, coście tam do lasu wwieźli, powinniście ze sobą zabrać, a w wersji idealnej, jeszcze grzecznie posegregować! Gdybyście chcieli dawać dobry przykład, kupowalibyście zeszyty z makulatury i zbieralibyście zużyte bateryjki od waszych kumpli! Tymczasem często nie tylko nie pomagacie, ale jeszcze szkodzicie. Nie wystarczy raz w roku wziąć udział w akcji „Sprzątanie świata”. Za szczególny przykład destrukcji ekologicznej uznaję harcerską modę na skórzane rzeczy. W moich zamierzchłych czasach każdy harcerz musiał się obwiesić przynajmniej dwudziestoma rzemykami. A moda na skórzane buty, sakiewki, pochewki do noży, że już o pasie nie wspomnę, trwa i ma się dobrze. Możecie się śmiać, bo do ekologii ma się zwykle takie podejście jak większość społeczeństwa, a w Polsce częściej ona ludzi bawi niż przejmuje. Ale jak myślicie, kto może to zmienić? Bo ja od razu pomyślałam o pewnej organizacji.