Dziś…

W ramach Akcji 2 Programu „Młodzież” – Wolontariatu Europejskiego – pracuję jako wolontariusz w Kinder und Jugendzirkus CABUWAZI e.V. w Berlinie. Ze swoimi czterema namiotami w różnych dzielnicach miasta i prawie 650 trenującymi dziećmi i młodzieżą jest to jeden z największych, o ile nie największy, cyrk dziecięco-młodzieżowy w Europie. Organizacja ta, bazując na pedagogice cyrku, zajmuje się zarówno działalnością artystyczna jak i socjalno-pedagogiczną. W chwili obecnej prowadzimy cztery projekty.

Pierwsze dwa, z którymi mam bezpośrednio do czynienia, to: Bazowa działalność CABUWAZI polegającą na wszechstronnej ofercie darmowych treningów dyscyplin cyrkowych. Przez cały tydzień popołudniami nasz namiot stoi otworem dla dzieci i młodzieży – pozwalając jej znaleźć alternatywę dla codziennej bezczynności. Z otwartych grup wyłaniają się z czasami osoby, które zaczynają trenować częściej i intensywniej. Przygotowują własne programy. W tym zakresie prowadzę dwa razy w tygodniu otwarty trening szczudlarski. 

Drugi projekt, "Lernen unter Sternen", to trwająca juz półtora roku współpraca z sąsiadująca szkoła podstawową. W danym roku szkolnym wszystkie klasy piąte przychodzą do nas w ramach lekcji raz w tygodniu na trzy godziny. Dzieci, trenując przez pół roku w dwóch wybranych przez siebie dyscyplinach, przygotowują spektakl cyrkowy. Dzieci wybierają też grupy robocze, w których pracują nad reżyserią, kostiumami, dokumentacją projektu oraz przygotowaniem działań reklamowych (plakaty, zaproszenia, ulotki). W tym projekcie prowadzę trening szczudlarski, wspieram trening grupy żonglerskiej, a także jestem współodpowiedzialny za prowadzenie działań grupy zajmującej się reklamą.
Dwa inne projekty, z którymi częściowo mam do czynienia to projekt Manege – we współpracy z JobCentrum – które przysyła do nas grupę około 30 osób w wieku 18-22 lat z problemami w szkole, dotkniętych problemem bezrobocia. W ramach projektu młodzież trenuje, ale przede wszystkim zdobywa praktykę w naszym warsztacie przy pracach konserwacyjnych i remontowych.

Krótko przed wakacjami odbędzie się pierwszy turniej, a po nim konferencja podsumowująca. Następnie, mamy nadzieje rozpocząć regularne rozgrywki ligowe, a także zarazić inne miasta. W październiku planujemy pierwszy turniej międzynarodowy podczas dziecięcego festiwalu cyrkowego w Berlinie.

Bardzo ważną informacją jest też fakt, iż dotychczasowy Program „Młodzież” zakończył się. Zastąpił go trwający od 2007 do 2013 roku Program „Młodzież w Akcji”. Tak naprawdę to jest ten sam program, ilość zmian szacuje na jakieś 20%, nie mniej jednak niektóre z nich dotyczą również EVS, a co za tym idzie, wszystkich zainteresowanych odsyłam na podane na końcu tekstu strony, tam na pewno znajdziecie najświeższe informacje.

Porównując moją decyzję z podobnymi podjętymi przez innych wolontariuszy, których spotkałem przed wyjazdem na szkoleniu przygotowawczym (wprowadzenie do projektu, prawa i obowiązki wolontariusza, ubezpieczenie i komunikacja międzykulturowa), można powiedzieć, że jestem tchórzem. Nie wybrałem się 12 tysięcy kilometrów od domu (w Europie są wolontariusze z Ameryki Południowej), nie pojechałem do Finlandii nie znając słowa po fińsku (takiego wariata też spotkałem), nie spędziłem dwóch tygodni na okrajaniu listy rzeczy do zabrania, tak żeby mnie wpuścili do samolotu. Ja po prostu zapakowałem pół swojego pokoju do samochodu taty, pojechałem do Berlina, 120 km od domu (połowa moich przyjaciół studiuje trzy, cztery razy dalej).  W sumie nic nadzwyczajnego. Z drugiej strony, wybrałem sobie miejsce zesłania na następny rok. Musiało być ciekawe, musiało wynikać z wewnętrznej motywacji, musiało rokować plany na przyszłość. Musiało być w Niemczech, tak aby wcześniejsza znajomość języka pozwoliła mi od razu w pełni brać udział w działaniu organizacji, w której będę pracował. Musiało być nie daleko – nie byłem w stanie nagle zerwać kontaktu z moim teatrem, kabaretem, drużyną, dziewczyną. Udało mi się znaleźć to, czego szukałem. Od drugiego tygodnia pobytu samodzielnie prowadzę grupę treningową, przynoszę i realizuję własne pomysły, jestem w Szczecinie średnio raz, dwa razy w miesiącu, nadal grywam w moim teatrze, nadal prowadzę drużynę – spędziliśmy razem trzy tygodnie wędrówki podczas wakacji.

Nie łatwo jest mówić o obawach. Kiedy po raz pierwszy wyprowadza się z domu i to w dodatku przenosząc się nie tylko do innego miasta, ale i innego kraju, gdzie znajomość języka mimo wszystko nie pozwala czuć się zupełnie swobodnie, gdzie nie zna się praktycznie nikogo. Czeka cię praca, która jak bardzo nie byłaby związana z zainteresowaniami, jest czymś kompletnie nowym. Jednocześnie masz świadomość ciążących na tobie obowiązków. Można swobodnie powiedzieć, że patrzy się w przyszłość pod znakiem jednej wielkiej obawy. Że nie wspomnę, że początek mojego wyjazdu związany był z trwającymi dobre trzy miesiące komplikacjami formalnymi i prawie do ostatniego tygodnia nie był pewny. Dwukrotnie byłem informowany, iż wszystko zostało załatwione i dwukrotnie informacja ta była odwoływana. Tak naprawdę, pod koniec nie myślałem o niczym innym, tylko o tym, żeby po prostu zacząć. A potem martwić się o detale.
Doświadczenie? Jedno można powiedzieć na pewno. Miejsce i projekt, z którym się pracuje, nigdy nie jest 100% taki jakim go sobie wyobrażaliśmy. Dwa, należy zawsze pamiętać, że jesteśmy w tym projekcie partnerem – to my jesteśmy tą lekko zwariowaną osobą, która postanowiła wyjechać, żeby pomagać. Trzy, nigdy nie zapominać o inicjatywie. Szczególnie na początku.
 
I co? I to w ogóle się opłaca?

Bardzo. W moim przypadku wiem już teraz, że to był strzał w dziesiątkę. Myślę, że odnalazłem swoją ścieżkę w życiu, dużo potrzebnej i pozytywnej motywacji. Poznałem wielu ciekawych ludzi, nareszcie zrozumiałem potrzebę nauki języków, poszerzyłem swoje horyzonty. Czuję się bardziej odpowiedzialny za to, co się dookoła mnie dzieje, za to, co dzieje się na świecie. Czuję jeszcze większą potrzebę wpływania na to, co mnie otacza. Stałem się dużo bardziej samodzielny i niezależny, dorosłem.