Z pamiętnika poszukującego wędrownika
Normalnie głupia sytuacja… Wyobraź sobie, że odwiedzasz właśnie starych znajomych, toczy się rozmowa, paruje ciepła herbata… Pytają Cię, jak się ma ich prezent, który wysłali Ci na ostatnie urodziny. Prezent? Ach, prezent… Niedobrze, przecież jesteś tak zabiegany, że nawet nie pamiętasz, że miałeś urodziny! Naprawdę dostałeś jakiś prezent? Może to jeden z tych sentymentalnych bibelotów, które zwykle z miejsca odkładasz na dno szafy? Tylko jak wyjść z tego z twarzą?
Część I – Epopei spontaniczny początek
Rok 2007, Anglia, Salisbury
Trasa Wędrowniczej Wyprawy powoli dobiega końca. 9 sierpnia pod wieczór docieramy do Salisbury. Witają nas zaprzyjaźnieni skauci brytyjscy – grono liderów, które gościliśmy rok wcześniej w Polsce. Jest Mike i Sue, wkrótce przychodzą Elaine z Rogerem. Sympatyczna rozmowa, wspominki, herbata… A potem pada pytanie: „a co tam się teraz dzieje z polską Złotą Strzałą?”
Ale, o co chodzi? Też nie wiesz, z jaką Złotą Strzałą? Spokojnie, Elaine wyjaśniła. Bo nasza historia zaczyna się w…
Rok 1929, Anglia, Arrowe Park
III Światowe Jamboree Skautowe. To samo, na którym znany niektórym Robert Baden-Powell (a niektórym znany wciąż za mało) zostaje utytułowany lordem Gilwell.
W trakcie zlotu Bi-Pi wypuszcza na cztery strony świata Złote Strzały – przesłanie pokoju i braterstwa. Jedna ze strzał trafia w ręce obecnych na zlocie polskich harcerzy.
II wojna światowa, Polska-Anglia
W trakcie wojny jeden z emigrujących za granicę żołnierzy i członek ZHP zarazem wywozi Złotą Strzałę do Wielkiej Brytanii.
Lata 60-te, Anglia-Polska
Skauci brytyjscy podejmują bezowocną próbę przekazania Złotej Strzały z powrotem do Polski.
Rok 1989, Anglia
Podczas prac archiwizacyjnych w Dworku Shalbourne (lokalnej harcówce) Alan Strong odnajduje polską Złotą Strzałę. Rozpoczyna starania o przekazanie jej z powrotem do kraju.
Rok 1996, Polska, Zegrze
Nad Wisłą odbywa się Zlot Brytyjskich Partnerów – pierwszy od lat zlot harcerstwa polskiego, na który przybyły reprezentacje skautowe z zagranicą. Święto to szczególne – ZHP świętuje ponowne przystąpienie do światowych struktur WOSM i WAGGGS.
Po 52 latach Złota Strzała ponownie trafia w ręce polskich harcerzy!
I ZNIKA!!!
Wiesz już, o co chodziło Elaine. Najwyższa więc pora na drugą odsłonę, czyli o co chodzi nam – bo dobrze wiemy, że dla polskiego wędrownika nie ma rzeczy niemożliwych. A przed nami nic się nie schowa…
31 listopada 2007, Polska, Warszawa
Spotkanie, na które przychodzą prawdziwi actionmeni – gotowi odnaleźć Złotą Strzałę. Dla siebie, dla Elaine, dla Alana (znanego z powyższej opowieści), dla Baden-Powella (wciąż nie dość…), dla frajdy, dla satysfakcji, dla historii, dla wędrownictwa, dla skautingu, dla zasady, dla Muzeum Harcerstwa, dla sławy!
A jak rzeczona Złota Strzała wygląda?
{multithumb thumb_width=500}
Rys. „The Chronicle of Polish Golden Arrow” by Alan Strong
„Wykonana z drewna, zielona i pozłacana; ok. 45 cm długości”
Fajne? Ale oprócz tego również pożyteczne. Wyobraź sobie, że cała ta Złota Strzała stała się osią zdobywanego przez nas znaku służby pamięci. Szukamy Złotej Strzały. Zgłębiamy tajemnice harcerskiej i skautowej historii (w końcu strzał było więcej!). Piszemy do prasy. Przygotowujemy wystawę. I jeszcze parę innych rzeczy, którymi spróbujemy zaskoczyć Cię w ciągu następnych miesięcy. A w kolejnych miesiącach będziemy Cię rzetelnie informować o naszych poszukiwaniach. O pierwszych zimowych zmaganiach dowiesz się już w marcu, w II części „Pamiętnika poszukującego wędrownika”.
Jeśli dysponujesz materiałami lub informacjami, które mogą być pomocne nam w poszukiwaniach i opracowywaniu historii Złotej Strzały, prosimy o kontakt na adres: [email protected]
O akcji przeczytać możesz również w Czuwaj nr 1/2008
I na koniec odrobina wizjonerstwa:
Rok… Polska – Anglia
„Kiedyś, gdy wojna się skończy i nastanie pokój, Strzała wróci do Polski. Oto, co bractwo skautów czyni dla ludzi. Oto duch skautingu. A ten duch braterstwa będzie potrzebny, aby odbudować świat, który jest przed nami”.(1)
Do zespołu poszukiwaczy Złotej Strzały należą:
pwd. Katarzyna Dzięciołowska – 75 WDH-ek EWA im. Krysi Krahelskiej (spiritus movens zespołu); Piotr Mostowski, pwd. Wojciech Puchacz, pwd. Ewa Błasiak, Michał Gajowiec, phm. Paweł Błasiak – szczep 126 i 330 „Rzeka”.
(1) tłum. Piotr Mostowski wg zeskanowanego fragmentu: Marguerite de Beaumont, The wolf that never sleeps, London 1944
| phm. Paweł Błasiak – komendant szczepu 126 i 330 WGZDHiW „Rzeka”, członek komendy hufca, wicenamiestnik wędrowniczy oraz przewodniczący Kapituły Stopni Wędrowniczych w hufcu Warszawa Żoliborz; były drużynowy 330 WDW „Ostatnia Baszta Caballari” |
