Znów wędrujemy… czyli o wędrownictwie w ZHR słów kilka

Archiwum / 05.02.2008

Przemierzają górskie szlaki, pływają na kajakach, jeżdżą konno, są zawsze gotowi do wędrówki, zarówno fizycznej, jak i np. artystycznej. Są także przygotowani do podjęcia służby – przekonaj się, jak niewiele różni nas od wędrowników z bratniej organizacji.

                                                {multithumb thumb_width=400}

Ruch wędrowniczy Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej zrzesza ludzi w wieku powyżej 15 lat. Drużyny wędrowniczek i drużyny wędrowników działają w ramach dwóch Organizacji – Organizacji Harcerek i Organizacji Harcerzy.
Drużynę wędrowniczek i wędrowników prowadzi drużynowa (-y) – w stopniu co najmniej przewodnika, z ukończonym kursem metodyki wędrowniczej. Takie kursy odbywają się co roku w ramach letniej akcji szkoleniowej. Wędrowniczki mają możliwość uczestnictwa w jednym z dwóch kursów organizowanych przez Małopolską oraz Mazowiecką Chorągiew Harcerek, wędrownicy zdobywają niezbędne do prowadzenia drużyny umiejętności na kursach organizowanych przez Pomorską oraz Małopolską Chorągiew Harcerzy.

Drużyny wędrownicze liczą niewiele osób, dolna granica to 8, górna zwykle nie przekracza 16. Uzasadnieniem niewielkiej liczby członków drużyny jest założenie indywidualnej pracy drużynowej (-ego) nad rozwojem każdej wędrowniczki i wędrownika poprzez rozwijanie jej (jego) pasji, zainteresowań, doskonalenie posiadanych umiejętności oraz motywowanie do pokonywania własnych słabości.

Metoda wędrowniczek* opiera się na paradygmacie wędrowniczym, który zakłada, że działania drużyn wędrowniczych zawierają w sobie:
– konkret stawianego zadania,
– indywidualność w podejściu do wędrowniczek,
– ideowość planowanych działań,
– wyczyn dla każdej wędrowniczki,
a wszystkie powyższe, połączone przygodą, tworzą całość.

Wędrowniczki od innych poziomów metodycznych wyróżnia naramiennik wędrowniczy.
Naramiennik wędrowniczy z wyhaftowanym ogniskiem noszony jest na lewym ramieniu.
Trzy polana (barwy brązowej) symbolizują trzy główne punkty pracy wędrowniczej:
– Pracę nad sobą,
– Szukanie miejsca w społeczeństwie,
– Służbę.
Trzy płomienie symbolizują:
– Najniższy (żółty) – siła ciała,
– Średni (pomarańczowy) – siła rozumu,
– Najwyższy (czerwony) – siła ducha.

Naramiennik wędrowniczy zdobywają przyjęte do drużyny wędrowniczki (nie muszą mieć stopnia harcerskiego ani być po Przyrzeczeniu Harcerskim, by otrzymać naramiennik). Próba na naramiennik musi mieć swoją opiekunkę, którą może być drużynowa, jeżeli sama posiada naramiennik lub inna instruktorka wędrownicza.
Zdobywanie naramiennika polega na zaplanowaniu przez wędrowniczkę przy wsparciu opiekunki zadań, które będą związane z trzema siłami z uwzględnieniem służby, pracy nad sobą oraz szukaniem miejsca w społeczeństwie. Realizacja takich zadań trwa od 3 do 6 miesięcy i kończy się uroczystym przyznaniem naramiennika wędrowniczego.

Wędrowniczki przemierzają górskie szlaki, pływają na kajakach, jeżdżą konno, są zawsze gotowe do wędrówki, zarówno fizycznej, jak i np. artystycznej.
Istnieją także drużyny specjalistyczne, doskonalące swoje umiejętności i rozwijające swoje zainteresowania w ściśle określonej dziedzinie, np. drużyna ratownicza, rowerowa, wodna czy konna.
Wędrowniczki są także przygotowane do podjęcia służby, która jest jednym z głównych wyznaczników wędrownictwa. Można je spotkać w Domach Dziecka, gdzie np. pomagają w nauce, na Kresach, gdzie pracują przy konserwacji i sprzątaniu starych cmentarzy, w różnych fundacjach pomagających potrzebującym, na Ogólnopolskim Spotkaniu Młodych nad jez. Lednickim, gdzie pełnią służbę porządkową, medyczną oraz informacyjną i wszędzie tam gdzie są przydatne i mogą zrobić coś, aby „zostawić świat choć trochę lepszym“.

Działania drużyn wędrowniczek są tak różnorodne, jak różne są drużynowe i potrzeby wędrowniczek.

Drużyny wędrowniczek co roku podlegają kategoryzacji, której symbolika oraz wymagania oparte są na symbolice płomieni naramiennika wędrowniczego.
Najlepsze drużyny organizacji harcerek otrzymują miano drużyn czerwonego płomienia, kolejne pomarańczowego oraz żółtego płomienia.

Jednak nie na drużynie życie wędrowniczek się kończy – co roku organizowane są Ogólnopolskie i Lokalne Rajdy i Zloty dla drużyn wędrowniczek.
Do najbardziej znanych należy trasa wędrownicza Ogólnopolskiego Rajdu Meksyk w rocznicę Akcji Pod Arsenałem, toruński Rajd Tuba Dei oraz Puszczańskie Harce organizowane przez Pionkowski Szczep „Puszcza“.

Wędrowniczki na Mazowszu uczestniczą w Wędrowniczym Festiwalu Artystycznym „Agrafka“ oraz w Wędrowniczym Zlocie św. Kingi.

Wędrowniczki działają zgodnie z zasadą: „Rzeczy niemożliwe robimy od razu, a cuda zajmują nam trochę czasu”. Stawiają sobie wielkie, acz nie nierealne cele i dążą do ich realizacji.

*) Metoda wędrownicza, naramiennik wędrowniczy oraz tryb jego zdobywania nieco inaczej przedstawia się w Organizacji Harcerzy. W związku z ciągłym dopracowywaniem metody wędrowniczej w Organizacji Harcerzy pozwolę sobie zainteresowanych tematem odesłać do storny Wydziału Wędrowników Organizacji Harcerzy ZHR www.wedrownicy.zhr.pl.