Robercik w służbie zdrowia

Archiwum / Wojtek Pietrzczyk / 17.12.2009

Oderwiemy się od tematu Zjazdu ZHP, nie będzie o nim ani słowa. Oto opowieść o czymś niezwykle istotnym. W wolnej chwili Robercik postanowił zająć się swoim zdrowiem – już Mickiewicz zauważył, że zdrowie jest bardzo, bardzo ważne, tak jak na przykład Litwa.

Zaczęło się od tego, że jakaś dziewczyna siedziała pod parasolem, na ławeczce, w biały dzień. Śpiewała coś pod nosem i patrzyła jakoś dziwnie. Widzący to studenci chichotali i zaczepiali ją: „nie zmokniesz?”, „uważaj, bo ci się druty w parasolce pokrzywią!”. Potem ona wybiegła z dziedzińca uniwersytetu.
– No, nie wiem, o co chodziło, może uciekła z jakiegoś szpitala psychiatrycznego – podsumował Maciek.
– Może po prostu jest chora – tutaj odsłoniła się wrażliwość Robercika, który stał nieopodal.
– Faktycznie, pewnie to ta świńska grypa, ludzie wariują – powiedział Tobiasz i to był koniec dyskusji, bo trzeba było iść na zajęcia. Robercik został sam ze swoimi przemyśleniami. Był dziwnie niespokojny, odkąd usłyszał o tej grypie. Zwłaszcza że ostatnimi czasy pokasływał i miał katar. Szybko wyszukał odpowiednie informacje w Internecie. Grypa atakuje. Są kolejne ofiary. Ogłaszamy epidemię. „Nas jeszcze nie sięga” – próbował się uspokajać. Ale nie był taki pewien, że wszystko jest dobrze.

Następnego dnia w tramwaju zdarzyło się jednak coś, co zupełnie go rozbiło.
– To jest tak, że Oni nam nie dadzą tych szczepionek specjalnie. Poczekają, aż Wielkie Koncerny Farmaceutyczne sprzedadzą wszystko w Szwajcarii i dopiero potem dla Polski.
Nikt nie słuchał małego siwego staruszka w czapce „Chicago Bulls”; był kolejnym prorokiem, jakich spotykamy codziennie kilku, o ile mamy dobry dzień. Ale Robercik spojrzał na niego z zainteresowaniem. Niepotrzebnie to zrobił. Staruszek zauważył to i podszedł do niego, a łapiąc go za rękaw – kontynuował:
– A pan wie, kto to wszystko trzyma w garści? – zniżył głos i szeptał mu do ucha. – Ich naukowcy pracują w laboratoriach, potem wypuszczają te bakterie, no i zarabiają, panie, potężne pieniądze zarabiają.
– Naprawdę? – zdziwił się Robercik. – Chyba pan przesadza.
– Ja przesadzam? – oburzył się staruszek, a potem nagle przeszedł na „ty”. – Zdaje mi się, że masz nie do końca niebieskie oczy!
– Co?
– Przyznaj się lepiej, żeście Polskę ukradli… A teraz starszym ludziom dacie umierać, proszę, proszę bardzo! Mnie nie ruszyła sanacja, okupacja hitlerowska ani komuna! – tutaj wstrząsnął nim straszliwy, ochrypły i raczej niezabawny śmiech.
Robercik przerażony takim obrotem spraw po prostu stchórzył, a wybiegając z tramwaju słyszał jeszcze za sobą skrzeczący głos wykrzykujący przekleństwa.

Robercik wrócił do domu i miał zamiar upaść na łóżko i pójść spać, bo miał już wszystkiego dość. W przedpokoju zastał swojego współlokatora Krzysia taszczącego dość duże pudło.
– Co to?
– Mam tu leki, coś żeby się wzmocnić. Żelazo, witamina B, polopirynka, wapń…
– A w tej tubce?
– To na koncentrację.
– A w saszetkach?
– Na wzmocnienie włosów i paznokci.
– A te małe różowe?
– Nie pamiętam już, ale bardzo mi polecali.

Krzysio widocznie znał się na rzeczy, skoro potrafił wymienić tyle różnych ważnych witamin i minerałów. No i zamierzał wszystko zażywać, przez co Robercik czuł się nieco zaniepokojony.
– Zaraz, zaraz, po co ci wapń? – bardzo chciał udowodnić sobie, że to jednak niepotrzebne.
– Chętnie ci pokażę takie jedno doświadczenie. Zobacz, mam tu słoik, ocet i kość kurczaka…

Krzysio oczywiście miał już wcześniej przygotowaną kostkę, która moczyła się w occie od przedwczoraj. Pokazał Robercikowi efekt – zupełnie straciła swoją sztywność! Mogła wyginać się w każdą stronę.
– To straszne! – wykrzyknął Główny Bohater i ukrył twarz w dłoniach. Wyobrażał sobie, jak wiele ludzi pozbawionych jest wapnia. Wkrótce wszyscy staną się tak poskręcani i elastyczni, jak ta kostka… Na koniec wyobraził sobie samego siebie jako ubraną w mundur, ale rozpływającą się nieporadnie galaretkę. Był tak przerażony, że szepcząc „wapnia, dajcie mi wapnia”, pognał do lodówki i wypił na raz pół litra mleka, chociaż było zimne, a on nie lubił zimnego mleka.
Warto wspomnieć, że Robercik jako dziecko cierpiał na skazę białkową i nie do końca się z niej wyleczył. Nie wypada pisać o tego efektach, dość że Robercik od razu zawrócił spod lodówki i pobiegł w stronę ubikacji. Dopiero kilka godzin później mógł wymyślić jakiś plan. Naprawdę dobry plan.

Zebrał przyjaciół przy stole – leżały na nim różne kartki do pisania, stare mapy do stworzenia nastroju, w blat wbita była maczeta, co dodawało zgromadzeniu trochę bojowego ducha.
– Znów spoczęło na nas zadanie uratowania świata – zaczął patetycznie Robercik.
– Niedobrze mi… – westchnął w tym momencie Mareczek, a jego twarz nabrała zielonkawego odcienia.
– Tylko sprzymierzone siły harcerskie mogą wykonać pracę społeczną, która… – kontynuował Robercik.
– Co ja dziś zjadłem? – szeptał Mareczek, od czasu do czasu głośno harcząc, i zaczął staczać się pod stół.
– Nieraz bardzo blisko nas znajduje się ktoś, kto potrzebuje naszej pomocy, dlatego już dziś potrzeba wypracować plan…
– Pomocy… – ledwo dobieralny szept dobiegał spod stołu.
– Każdy może pomóc! Ty, ty, ty i… – tutaj Robercik zawahał się, bo nie mógł znaleźć jeszcze jednego słuchacza. Potem była karetka, kroplówki i same nieprzyjemności.

– Podstępna choroba zabrała nam jednego z towarzyszy – zaczął Robercik następne spotkanie.
– Mógł nie jeść tej dwumiesięcznej szynki – odezwały się głosy z sali.
– Podobno zatruł się serem pleśniowym. Albo czymś podobnym – rzucano kolejne przypuszczenia.
– Chcę powiedzieć kilka słów! – niesamowicie zirytował się Robercik.
– My słuchamy, a ty mów! – chcąc nie chcąc odpowiedziała reszta.
– Pokażę wam, co wymyśliłem. Kampania „Zwapniałe fundamenty”. Już mamy wspaniałą stronę internetową, każdy otrzyma gadżety z logo, a następnie ogłosimy konkurs na wapniową poezję.
Faktycznie, każdy z obecnych dostał długopis, zeszyt i okarynę, wszystko z ozdobnym „Ca” i hasłem „Wapno przez CAłe życie”. Potem prowadzący postawił na stole szklaneczkę pełną wody, wrzucił do niej kapsułkę rozpuszczalnego wapnia i można było popatrzeć, co się tam dzieje. A Robercik deklamował na cześć buzującego krążka:

Huragan braw. Potem jeszcze obrady trwały długo. Ustalono, że podjęte zostaną działania zmierzające do uzdrowienia świata, ponadto zostanie wypracowany plan objęcia tymi działaniami wszystkich, głównie harcerek i harcerzy, także tych z bratnich organizacji. Finalnie każdy zasadzi drzewo – symbol zdrowi
a, nadziei i tradycji.

Robercik był bardzo dumny, że robi tak wiele, a wszystko zgodnie z tym, czego nauczyło go harcerstwo. Konkurs przyniósł wspaniałe pokłosie, znajomy pracujący w punkcie ksero załatwiał drukowanie ogromnych plakatów, a świeżo powstała komisja redagowała statut i wydawała legitymacje członkowskie.

Wymyślono hymn – z tego, co zapamiętałem, refren brzmiał tak:

Sam do pewnego momentu byłem członkiem organizacji Robercika, ale w ogródku za domem zabrakło mi miejsca na kolejne drzewa sadzone na cześć minerałów. No i nie miałem głowy do tych przemów, a w kolejnych konkursach na wapniowe piosenki i sonety o witaminie C nie zająłem żadnego ważnego miejsca… Wycofałem się po angielsku.

Od czasu do czasu dochodziły do mnie różne wieści, ale przedwczoraj dowiedziałem się najgorszego.
– Zabrali Robercika! – płakał w głos Krzysio.
– Kto? Do wojska, policja po niego przyjechała? – zapytałem, chociaż nie podejrzewałem niczego takiego.
– Zabrali go do szpitala, był cały sztywny i biały. Oderwali go od pracy, gdy przygotowywał kolejną prezentację o dostępnym na rynku wapniu w kapsułkach. O smaku owocowym…

 

Słyszałem potem jeszcze o tym, że chłopaków złapano na przemycaniu do szpitala porcji wapnia dla Robercika. Podobno, gdy ich wyprowadzano, płakali z bezsilności i wołali, że jeśli świat nie chce być uratowany, to oni go już nie będą ratować i mają to gdzieś.

A dziś stałem w kolejce po szczepionkę przeciwko tej nowej, świńskiej grypie. Obok raźnym krokiem przechodziły dwa zastępy skautów Robercikowej organizacji prozdrowotnej. Chciałem ich zawołać, żeby też się zaszczepili, ale nie mieli czasu – musieli oblepiać miasto nowym plakatem „Dbaj o zdrowie!”. Zupełnie niezwykłym, bo przygotowanym w czasie tygodniowego szkolenia dla drużynowych, uczącego prozdrowotnych pląsów, okrzyków i piosenek. Jeszcze słyszałem, jak śpiewali jedną z nich:

Organiczne związki chemiczne,
Niezbędne tak, jak tlen!
Substancje egzogenne…